من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود

60ثانیه دیر آمدن صبح زمستان

باعث شده یلدا همه بیدار بمانیم

10قرن نیامد پسر فاطمه اما

شد ثانیه ای تشنه دیدار بمانیم؟

یلدا مبارک.

 

من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود...

من، دختر شیرین سخن دوره قاجار

تو، پست مدرنی و مضامین دل آزار

من اهل دل و چای هل و لعل نگارم

تو اهل شب و شعر سپید و لب سیگار

من پنجره ای رو به غزل خواجه ی شیراز

تو سخت پر از خشمی و مانند به دیوار

من فلسفه عشقم و اشرافی محضم

تو عقل گرا چون رنه و نیچه و ادگار

با این همه عاشق شده ام دست خودم نیست

من

دختر شیرین سخن دوره قاجار

من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود...

همه از عشق و جنون می گویند

همه زین کاسه ی خون می گویند

نام هر گونه هوس عشق نهند

بیخود از ناز و فزون می گویند

عشق آن است که آتش فکند

آتش اندر دل سرکش فکند

عشق آن است که با یک دیدار

شعله در قلب مشوش فکند

خواستن را نرسیدن عشق است

سوختن، یار ندیدن عشق است

کی تماس دو بدن عشق بود؟

دوری و درد کشیدن عشق است...

من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود...

نهال آرزو هایم چو شمعی در مسیر باد مرد

اینک من

که گویی زنده و گرمم و در دل

خاکسترم، سردم

و چون اشباح سرگردان به دور خویش می گردم

گهی اینجا گهی آنجا

و در پاییز، فصل قتل عام برگ ها

دردم دو چندان است ولیکن هیچ کس

بر زخم جانکاه دلم آگاه نیست

و پاییز آمده امروز

با نسیمی شوم و درد آور

با شروع سمفونی قار قار

که مرا مرگ است یادآور

.

.

.

من از پاییز بیزارم

من از پاییز بیزارم

من از پاییز بیزارم...

من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود...

در خیال من نمی گنجد دلم را بشکنی

هر کسی آمد شکست

اما تو 

هر کس نیستی

من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود...